Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Χρόνια πολλά.

  Χρόνια πολλά σε όλους/ες τους Δορβιτσιώτες/ισσες. Η γέννηση του Χριστού να φέρει σε όλους υγεία,αγάπη και ευτυχία. Καλή χρονιά.

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Καλή Σαρακοστή!



Το ιστολόγιο μας  εύχεται ολόψυχα  Καλή Μεγάλη Σαρακοστή σε όλους τους συγχωριανούς μας!
Επίσης στη σελίδα "Τα Νέα" εχει αναρτηθεί το τελευταίο Πληροφοριακό Δελτίο του Συλλόγου Δορβιτσιωτών.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Εορτή της Πολιούχου Αγίας Παρασκευής.



 Εορτάσθηκε και φέτος η πανήγυρις της Αγίας Παρασκεύης, πολιούχου του χωριού μας.
Την Δευτέρα 25 Ιουλίου, το απόγευμα τελέσθηκε ο Πανηγυρικός Εσπερινός και την Τρίτη 26 Ιουλίου η Πανηγυρική Πολυιερατική Θεία Λειτουργία,  συλλειτουργούντων του οικείου Εφημερίου Νικολάου Νούλα,  του ιερέως Βασιλείου Καραγιώργου και του ιερέως Νικολάου Παπανδρεου, ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο.
  Η συμμετοχή των συγχωριανών μας δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, πιθανόν λόγω του ανταμώματος το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 15 Αυγούστου 2016.

 Επίσης, την επόμενη ημέρα, ανήμερα της εορτής του Αγίου Παντελεήμονος, τελέσθηκε Θεία Λειτουργία, καθώς εκτέθηκαν σε προσκύνημα τμήμα από τα λείψανα του Αγίου Παντελεήμονος.



Τρίτη 3 Μαΐου 2016

Χριστός Ανέστη!

Χριστός Ανέστη! 

Το Φως της Ανάστασης να χαρίζει ελπίδα, αδελφοσύνη, αισιοδοξία και δύναμη!


Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Καλη Σαρακοστη!!!


Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2016

Καλή Χρονιά!

                                     Ευτυχισμένο το 2016!

      Χρόνια Πολλά και καλά! Τις καλύτερες ευχές μας για   υγεία,χαρά και ευτυχία στους Δορβιτσιώτες όλου του κόσμου!

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

ΝΕΑ ΤΗΣ ΔΟΡΒΙΤΣΑΣ

Ενημερωθείτε για το νέο πληροφοριακό δελτίο στη σελίδα ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΔΟΡΒΙΤΣΑΣ.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Χρόνια Πολλά!

  Με του Χριστού την Γέννηση και με το νέο έτος μόνο χαρούμενες στιγμές να έρθουνε και φέτος!
Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα! Ευχές σε όλους τους Δορβιτσιώτες για υγεία,αγάπη,χαρά και ευτυχία!

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ (1891-1949)









-Ιστορικά γεγονότα-
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ (1891-1949)
ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΡΒΙΤΣΑ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣ

Ό Άρχιεπίοκοπος Δαμασκηνός, κατά κόσμον Δημήτριος Παπαπανδρέoυ, γεννήθηκε ιό 1891 στό χωριό Δορβιτσά Κραβάρων όπό φτωχούς καί άση­μους γονείς. Ό πατέρας του Νϊκος ήταν ένας αντιπροσωπευτικός τύπος θυμόσοφου ρουμελιώτη. Ή μητέρα του, μιά καλοκάγαθη μά φιλάσθενη γυναί­κα. λεγόταν Βασιλική. Προσβλήθηκε άπό φυματίω­ση καί πέθανε σχετικά νέα. Ό πατέρας του, άντίθετα άνήκει στήν κατηγορία των αίωνόβιων, άψοΰ πέθανε σέ ήλικία 105 έτών τό 1941. Ό Άρχιεπίσκοπος είχε καί τά έξής άδέλφια: τόν Άνδρέα πού έγινε ιερέας, τόν Περικλή πού βγήκε δάσκαλος, τόν Κώστα· καί τήν Ούρανία, μητέρα τοΰ Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Δαμασκηνού. Τόν Άνδρέα οί Άγγλοι στήν Αθήνα τόν προσωνυμοΰσαν «πρίγκηπα» τόν καιρό τής αντιβασιλείας τοΰ άδελφοΰ του. Λίγα καί γιά τούς προγόνους του: Ό προσπάπος του ιερέας Παπανδρέας ήρθε στή Δορβιτσά οπου καί έγκαταστηθηκε μαζί μέ τά άδέλφια του Γιάννη Ντότσικα καί Γεωργαλή, κατ’ άλλους άπό τό Νόστιμο Ευρυτανίας,-κατ' άλλους άπό τή Δωρίδα. Ό παππούς του Γιάννης Παπανδρέου μαζί μέ τόν άδελφό του Καπετάν Άντύπα έλαβαν μέρος σέ πολλές μάχες στά χρόνια τής Εθνεγερσίας. Ό άλλος παππούς του Γιώργος Κ. Άγραφίτης πού καταγόταν άπό τ’ Άγραφα, κατά τή διάρκεια τοΰ μεγάλου ξεσηκωμού πολέμησε ύπό τίς διαταγές διαφόρων όπλαρχηγών καί στή μάχη τού Αιτωλικοΰ τραυματίσθηκε βαριά. Γιά τόν Μήτσο (Δημήτριο) ή προφορική παράδοση τού χωριού του λέει πώς θήλαζε μέχρι πού έγινε έπτά έτών. Νομίζω πώς ή Ιστορία αύτή καθρεφτίζει τήν πανάρχαια τάση τού λαού μας νά φορτώνει μέ λογής παραξενιές τά ξεχωριστά παιδιά του. Έτσι, κάποιος βασιλιάς έχει έξι δάχτυλα, (θεόσταλτος νά πάρει τήν Πόλη), ένώ ένας άλλος στρατηγός έχει μισή πήχυ ούρά, καί πάει λέγοντας. Όλοι μαρκαρισμένοι άπό τή φύση νά ξεχωρίζουν. Κατά τ’ άλλα ό μικρός Δορβιτσιώτης ήταν πολύ ζωηρός κι όταν τόν «άγιο Σεπτέμβριο» άνοιγε τό Σχολαρχείο στόν Πλάτανο Ναυπακτίας οί Δορβιτσώτες πανηγύριζαν.

Ό Νίκος Παπανδρέου, ό πατέρας τού Αρχιεπισκόπου ήταν ένας παιδεμένος άγρότης τών άγονων Κραβαρίτικων χωμάτων. Κατά διαστήματα, γιά νά συμπληρώνει τό εισόδημά του έκανε καί τό νερολόγο (μοιραστή τών νερών) στά νερά μιας εύφορης σχετικά περιοχής, τής Πείνας, πού ήταν ίδιοκτησία τής Μονής Προυσού. Ήταν άπλός καί ντόμπρος στίς συναλλαγές του καί οί συγχωριανοί του τόν έκτιμοΰσαν πολύ. Ωστόσο συχνά άράδιαζε στούς περίεργους πού τύχαινε νά τόν συναπαντήσουν στά κτήματα όλόκληρες μυθολογίες. Ήταν ακατάσχετος λογάς, μά άσύγκριτος στή διήγηση- άληθινός παραμυθάς. Κάποτε έπέμενε νά πείσει τούς άκροατές του στό καφενείο τής Δορβιτσάς πώς τοΰ λαχε νά πιάσει ένα μεγάλο ψάρι πού το φερε ή αύλακιά του κάποια μέρα πού μοίραζε τά νερά. Καί μάλιστα για να τα κάνει ζάπη το χτύπησε με τό τσεκούρι στό κεφάλι. Τόσο θραψερά ψάρια κατεβάζουν τά κραβαρίτικα νευραύλακα... Τήν Ιστορία αύτή μου τή διηγήθηκε ό Δορβιτσιώτης Ιερέας τού χωριού μου Γιώργος Χαραλαμπόπουλος.

Μιά άλλη Ιστορία τού Νίκου Παπανδρέσυ, τής ανοιχτής αυτής ρουμελιώτικης καρδιάς, τή διάβασα στό βιβλίο τού Βενέζη «Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός». Διηγείται, λοιπόν, ό Βενέζης πώς ό Νίκος Παπανδρέου έχασε ένα άλλο του παιδί σέ μικρή ήλικία. Ό Μήτσος τότε (ό Δαμασκηνός) θά 'ταν νήπιο άκόμα. Ό Θάνατος χτύπησε τήν πόρτα τού καλού αύλακολόγού τήν ήμέρα τής Λαμπρής. Τό πένθος τής φτωχοφαμελιάς ήταν βαρύ. 0ι Δορβιτσιώτες δέν έλεγαν να στήσουν χορό, συμπενθούντες. Ό πατέρας ρώτησε γιατί δέν χορεύουν. Τοΰ άποκρίθηκαν. Τότε πήγε στό χοροστάσι κι έσυρε πρώτος τό χορό λέγοντας: Τί εΐναι ή λύπη γιά τό δικό μου παιδί μπροστά στη χαρά γιά τήν Ανάσταση τοΰ παιδιού τού Θεού;

Τήν ιστορία αύτή τήν ξέραν καί στή Δορβιτσά καί μάλιστα άνθρωποι πού δέν έχουν άκουστά ούτε τόν Βενέζη, ούτε τό βιβλίο του. Προφανώς ό συγγραφέας τήν άκουσε άπό τόν ίδιο τόν Δαμασκηνό πού ήταν περίφημος, σάν τόν πατέρα του, άνεκδοτολόγος καί συχνά τού άρεσε νά θυμάται τίς δυστυχίες τής έφηβείας του.

Μιά καί μιλούμε γιά τόν Νίκο Παπανδρέου νά σημειώσουμε έδώ καί μιά άλλη Ιστορία. Κάποια μέρα ό άλλοτε Μήτσος καί τώρα Μητροπολίτης Κορινθίας Δαμασκηνός πήρε τόν πατέρα του καί τράβηξε γιά τόν Πλάτανο Ναυπακτίας, τό άμορφο κεφαλοχώρι, νά έπισκεφθει τούς δασκάλους πού είχε στό Σχολαρχείο. Βρήκαν μόνο τόν σοφό καθηγητή Σωτήρη Κωτσόπουλο. Ό γέρο Δάσκαλος, έκεί στό καφενείο τής Πλατείας, πρόσφερε στόν άλλοτε άταχτο μά άνοιχτομάτη μαθητή του ζεστό κοκορέτσι καί γλυκόπιοτο κοκκινέλι. Ό Δαμασκηνός μέ όλοφάνερη τή συγκίνηση στό πρόσωπό του τσούγκρισε τό ποτήρι μέ τόν πατέρα του καί τού εύχήθηκε καλή ύγεία. Τότε ό δάσκαλος φέρνοντας τό στόμα του στό αύτί τού γέρο Νίκου ψιθύρισε:«Στοχάζομαι πώς ή στιγμή τούτη είναι ή πιό μεγάλη τής ζωής σου». Και ο γέρος, σά νά είχε έτοιμη τήν άπάντηση, τού άποκρίθηκε: «"Ολες οί στιγμές τών πατεράδων είναι μεγάλες όταν πασχίζουν ν’ άναθρέψουν τά παιδιά τους καί νά τά κάνουν καλύτερα άπ' αύτούς». Καί πρόσθεσε σέ λίγο, μέ τό γνωστό χωρατατζίδικο τρόπο του: «Έγώ ήμουν νερολόγος. Θά μουνα φχα- ριστημένος νά τον έβλεπα άγροφύλακα. Μά αυτός...».

Ό Αρχιεπίσκοπος τελείωσε τόν κύκλο τής βασικής έκπαίδευσης στό σχολείο τού χωριού του μέ δάσκαλο τόν Πλατανιώτη Μιχάλη Πσύλο. Γιά τά γράμματα τού σχολαρχείου πήγε στόν Πλάτανο όπου είχε όνομαστούς δασκάλους όπως τόν Σχολάρχη Κοτσύφα καί τόν Ιστοριοδίφη — γεωγράφο Σωτήρη Κωτσόπουλο. Πολλοί συνομίληκοι τού Δαμασκηνού θυμούνταν τό Σχολάρχη νά λέει στό ζωηρό Κραβαριτάκι: *~Αν καλλιεργήσεις τά γράμματα θά γίνεις τρανός άνθρωπος. Άν τά παρατήσεις, τά βουνά τών Κραβάρων θα πλουτισθοΰν μ'ένα άκόμη κακούργο». Ή ληστεία ήταν τότε στις δόξες της.

Άπό τή Δορβιτσά πηγαίνοντας πρός τόν Πλάτανο ποδαρόδρομο, ο Μήτσος φορούσε κάτι παλιοπάππουτσα. Στό 'να χέρι του κρατούσε τά βιβλία του καί στ’ άλλο τά τσαρούχια του. Δέν τά βανε στά πόδια του νά μήν χαλάσουν. Σάν έφτανε στόν Άγιο Ταξιάρχη, -λίγο πιό έξω άπό τόν Πλάτανο- , έκρυβε τά παλιοπάππουτσα σέ μιά πουρναροφωλιά καί φορούσε τά τριζάτα τσαρούχια μέ τήν κουνιστή φούντα.

Είπα παραπάνω πώς ό Δαμασκηνός άρέσκονταν να μιλάει γιά τή βασανισμένη ζωή τών παιδικών του χρόνων. Είχα στά χαρτιά μου ένα απόκομμα άπό τό περιοδικό «θησαυρός». Έκεΐ, δίνοντας μιά συνέντευξη σέ κάποιον δημοσιογράφο, νομίζω τόν Κ. Σ. Πολίτη, βρήκε την εύκαιρία νά θυμηθεί καί τά νιάτα του. Και οχι μονάχα αύτό, άλλά μίλησε καί γιά τό άδοξο τέλος πού είχαν τά τσαρούχια του έκεϊνα: Τού τά 'κλεψε ένα φυγόδικος σ’ ένα χάνι. Ανέβαινε ποδαράτα άπό τόν Έπαχτο στό χωριό του καί νυχτώθηκε σέ μιά ερημιά. Δέν θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες άπό τήν Ιστορία αύτή γιατί δέν έχω τό άπόκομμα. Τό περιστατικό αυτό έδωσε στό συμπατριώτη μας ποιητή Γ. Άθάνα τήν έμπνευση νά γράψει ένα άπό τά πιό δυνατά του διηγήμτα, «Τά Χριστουγεννιάτικα Τσαρούχια». Τόσο πολύ τόν συγκίνησε ή περιπέτεια τού φτωχού, άλλά όρεξάτου γιά προκοπή Κραβαρίτη μαθητή.

Στό Σχολαρχείο τού Πλατάνου ήταν αριστος μαθητής καί οί δάσκαλοί του, Ιδιαίτερα ό Κωτσόπουλος είχαν μαντέψει τή θαυμαστή έξέλιξη πού θάχε ό μαθητής τους. Έμενε στό σπίτι της Πολίτως Γεωργακοπούλου πού στό χωριό σώζεται άκόμα ή μνήμη της μέ τό παρατούκλι Κολοσόνω. Εκεί ήταν πού έλαβε μιά μέρα κάποιο αύστηρό γράμμα άπό τόν πατέρα του μέ τό όποιο ό φτωχός γέρος κατηγορούσε τό φτωχότερο γιό του μαθητή άτι στό κεφαλοχώρι 'οπου σπούδαζε ...ξόδευε πολλά.

Θυμωμένος τότε ό μικρός Μήτσος τοϋ εστειλε άπάντηση πληρωμένη: «Σεβαστέ μου πατέρα... κΛπ. Οσο γιά τά μεγάλα έξοδα πού λές πώς κάνω, σέ πληροφορώ πώς τον τελευταίο καιρό τρώγω λίγο, ένίοτε καί καθόλου. Προσπαθώ δέ νά τό κόψω».

Λένε πώς ό γέρο πατέρας του σάν ελαβε τή χωρατατζίδικη τούτη, τόσο πιπεράτη άπάντηση, τή γνωστοποίησε στήν όμήγυρη του καφενείου καί γελούσε γιά μέρες.

Όταν τελείωσε τό Σχολαρχείο, τόν πήρε κοντά του ό θείος, του άρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Παπανδρέου. ήγούμενος τότε τής Ί. Μ. Κορώνης Καρδίτσας. Στή συνέχεια τόν έστειλε στήν Καρδίτσα όπου εβγαλε τό Γυμνάσιο. Μετά γράφτηκε στή Θεολογική καί Ιατρική Σχολή τού Πανεπιστημίου Άθηνών. Τήν τελευταία Σχολή τήν παρακολούθησε μέχρι τό δεύτερο έτος καί τήν παράτησε. Γράφτηκε όμως στη συνέχεια καί στή Νομική Σχολή Αθηνών, άπό όπου καί άποφοίτησε.

Μά τά βαθύτερα ενδιαφέροντα του ήταν άλλα. Μέ τήν προτροπή καί τοϋ θείου του εκάρη μοναχός τό 1917, άφού λίγο πρωτύτερα, ώς λαϊκός, διευθύνει τό γραφείο τής Αρχιεπισκοπής "Αθηνών. Τόν ίδιο χρόνο χειροτονείται Διάκονος καί σέ λίγο πρεσβύτερος καί δημιουργεί τήν «Παγκληρική Ένωση» τής όποιας διετέλεσε Πρόεδρος μέχρις ότου εκλέχτηκε Μητροπολίτης. Τό 1918 προτείνεται ιεροκήρυκας Ί. Μητροπόλεως Τρίκκης καί Σταγών καί σέ συνέχεια, μέ τήν παρότρυνση τού "Αρχιεπισκόπου Μελετίου Μέταξάκη γίνεται "Ηγούμενος τών ένωμένων Μονών Πετράκη καί Πεντέλης. Τόν ίδιο χρόνο ή Κυβέρνηση τού άναθέτει τή σύνταξη τού Καταστατικού χάρτη τής Μοναχικής πολιτείας τού "Αγίου Όρους. Ό Δαμασκηνός καταφέρνει ύστερα άπό πολλές προσπάθειες νά ίσχύσει ξανά τό άρθρο 68 τής συνθήκης τοϋ Βερολίνου, τό όποιο άναγνώριζε τήν Ελληνικότητα τών Μονών, Στίς 19.12.1922 Εκλέγεται Μητροπολίτης Κορινθίας.




Από δώ καί πέρα βρέθηκαν άλλοι περισσότερο κατατοπισμένοι νά Ιστορήσουν τή ζωή, τήν Εξέλιξη καί τή δράση τού φτωχού παιδιού άπό τά Κράβαρα. Πρίν κλείσουμε τήν Ιστορική μας τούτη περιδιάβαση στά νεανικά χρόνια τού Δαμασκηνού, άς πούμε δυό λόγια καί γιά τό... ραδιόφωνό του. "Όταν βρισκόταν ύπό περιορισμό στή Μονή Φανερωμένης στή Σαλαμίνα άπό τήν Κυβέρνηση Μεταξά είχε ενα ραδιόφωνο γιά νά διατηρεί επαφή μέ τόν εξω κόσμο. Τό ραδιόφωνο αύτό τό ήξερε ό Σικελιανός πού εκείνη τήν εποχή κατοικούσε ατό σπίτι του Καλμούχου στήν Αίγινα. Ό ποιητής μόλις εμαθε τήν επανεκλογή τού "Αρχιεπισκόπου καί τήν άναχώρησή του γιά τήν "Αθήνα, μέ γράμμα πού τού στέλνει μέ τόν τότε είρηνοδίκη Αίγινας Β. Κίντζιο τού ζητάει τό ραδιόφωνο γιά νά εχει κι αύτός μιά ενημέρωση καί μάλιστα πάνω στή χειρότερη ώρα τής μεγάλης παγκόσμιας άνθρωποσφαγής.

Γράφει λοιπόν ό Σικελιανός στόν Κίντζιο μέ ήμερομηνία 22.5.1942 :

«Σοΰ γράφω λίγα γιά τόν Μακαριώτατο, στόν όποιο αν θέλεις αναφέρεις έκ μέρους μου γιά τό μικρό ραδιόφωνο τής Σαλαμίνας τοϋ όποιου τόση ψυχική άνάγκή θά είχαμε έδώ.

Έπίσης ζητάτε του αληθινά να με συγχωρέσει για τ' αλλεπάλληλα βάρη...»

Μά τό ραδιόφωνο δέν τό είχε πιά ό Αρχιεπίσκοπος- είχε ήδη κάνει φτερά γιά τήν Δορβιτσά πριν άπό άρκετό καιρό. Τά πολεμικά άνακοινωθέντα τά άκουγε τώρα ό γέρο Νίκος.

Τό 1941 έπισκέφθηκε τό χωριό του γιά νά παραστεϊ στήν κηδεία τού πατέρα του. Τό 1944 πέθανε κι ό άγαπημένος δάσκαλός του, ό Κωτσόπουλος. Στίς 30.12.1944 ό Δαμασκηνός γίνεται Άντιβασιλιάς.

Χωρίς άμφιβολία ό Δαμασκηνός Παπανδρέου ύπήρξε μιά άπό τις πιό σημαντικές μορφές τής έλληνικής Εκκλησίας άλλά καί τής Εθνικής Αντίστασης. Οι συγχωριανοί του ομως δέν τιμούν τή μνήμη του ιδιαίτερα γιατί στή γενέτειρά του δέν εφτιαξε κανένα έργο έκτός άπο ένα ξωκλήσι. Κι όμως τό 1972 ό σύλλογος Δορβιτσιωτών έστησε τήν προτομή του στή Δορβιτσά καί άνάρτησε αναμνηστική πλάκα στό σπίτι πού γεννήθηκε.

Πέθανε τό 1949 άπό νόσημα τής καρδιάς του,πού οι πρώτες έκδηλώσεις του φάνηκαν στόν Πλάτανο δταν φοιτούσε στό Σχολαρχείο. Άπό τότε συ-
νήθιζε νά λέει σατιρίζοντας τό ψηλό του άνάστημα (πλησίαζε τά δυό μέτρα) πώς είχε «θεωρία επισκόπου καί καρδιά λαγού». Κι ούτε υποπτευόταν τότε τό φτωχό χωριατόπουλό πώς άργότερα θά γινόταν οχι μόνον έπίσκοπος, μά καί άρχιεπίσκοπος καί πρωθυπουργός καί άντιβασιλιάς.




“Ο Δαμασκηνός εκλέγεταΐ Άρχιεπίσκοπος τον Νοέμβριο του 1938
με τριάντα ψήφους, όμως ή δικτατορία Μεταξά βοήθησε τον μείοψη-
φουντα κατά μία ψήφο ανθυποψήφιό του Χρύσανθο να γίνει τελικά
Αρχιεπίσκοπός, πιέζοντας ασφυκτικά τα μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου που θά έκριναν τήν ένσταση της εκλογής.
Ο Δαμασκηνός καταλήγει νά ζει φρουρόΰμενος από την ειδική ασφάλεια του Μεταξά στη Σαλαμίνα. Το 1941, όταν μπαίνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, ο Χρύσανθος αρνείται να παραστεί στην τελετή κατάληψης της Αθήνας,να τελέσει δοξολογία και να ορκίσει την κυβέρνηση Τσολάκογλου, ενώ σχεδόν καθυβρίζει τους Γερμανούς επιτελείς στην πρώτη τους συνάντηση. Τον Μάιο του 1941 ο Τσολάκογλου καταργεί ... "δια νόμου” το καθεστώς Μεταξά και στέλνει σε δίκες συνεργάτες του. Στις 4 Ιουλίου η κατοχική πολιτεία αναγνωρίζει ως νόμιμο αρχιεπίσκοπο τον Δαμασκηνό, τον οποίο λίγα χρόνια μετά στα Δεκεμβριανά, ο Τσόρτσιλ τοποθετεί αντιβασιλέα της Ελλάδος.


Ξαναγυρίζουμε στον 'Αγγελο Εβερτ που είχε τότε για συμμάχους τα ψευδώνυμα <<Γκρέκο>> και <<Οττο>. Οπως αποκαλύπτουν τώρα διάφοροι Εγγλέζοι- πράκτορες εκείνη την εποχή στην Ελλάδα- το πιο καταπληκτικό κατόρθωμα του Εβερτ την περίοδο της Κατοχής, ήταν η μεταφορά μιας σημαντικής ποσότητας χρυσών λιρών στον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, που επίσης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντίσταση. Οι Αγγλοι παρέδωσαν στον Εβερτ τα σακουλάκια με τις λίρες και τον παρεκάλεσαν να τα δώσει στον Δαμασκηνό. Πράγματι ο Εβερτ τα πήρε και τα μετέφερε στον προορισμό τους. Οταν όμως βρισκότανε μέσα στο σπίτι μαζί με το Δαμασκηνό,χτύπησε το τηλέφωνο. Ειδοποιούσαν τον Εβερτ απο το γραφείο του ότι η Γερμανική Αστυνομία του ζητούσε να κάνουν απο κοινού μια έρευνα στο σπίτι του Δαμασκηνού,που τον υποψιαζόντουσαν ότι βοηθά τα παράνομα κλιμάκια των Εγγλέζων στην Ελλάδα.
Ο Εβερτ απάντησε στο τηλεφώνημα ότι επιστρέφει αμέσως στο γραφείο, για να συναντήσει τους Γερμανούς που θα πήγαιναν και εκείνοι στη Διεύθυνση της Αστυνομίας. Τι θα γινόντουσαν εν τω μεταξύ τα σακουλάκια με τις χρυσές λίρες, που αν τις ευρισκαν οι Γερμανοί ασφαλώς θα είχαν χειροπιαστά στοιχεία εις βάρος του Δαμασκηνού;
-Μη φοβάσαι Δεσπότη μου, είπε ο Εβερτ. Θα τα βάλω εδώ.Σήκωσε το παχύ μαξιλάρι σε μια πολυθρόνα και τα έχωσε απο κάτω.
-Θα τα βρούν.
-Δεν πρόκειται να τα ανακαλύψουν. Ο Εβερτ έφυγε και σε μισή ώρα ξαναπαρουσιάστηκε στο σπίτι του Δαμασκηνού με μια κουστωδία Γερμανών. Ο επικεφαλής διέταξε γενική έρευνα στο σπίτι, ο Εβερτ κουρασμένος σωριάστηκε σε μια πολυθρόνα και παρακολουθούσε τις έρευνες. Εψαξαν τα πάντα,εκτός βέβαια από την πολυθρόνα που καθόταν ο Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών. Φυσικά δεν βρήκαν τίποτα και ζήτησαν συγνώμη από τον Αρχιεπίσκοπο που τον ηνώχλησαν.
Αυτός ήταν ο μακαρίτης Εβερτ για τον οποίο με τόσο θαυμασμό έγραψαν οι αγγλικές εφημερίδες. 



Πηγή:  Από το προσωπικό αρχείο του Νικολάου Καραγεώργου.